Hier eindelijk weer eens een levensteken! De afgelopen dagen stonden nog steeds in het teken van ontdekken welke smaken Lise lekker vindt en welke manier van eten bij haar past. Daarin wisselden we nogal eens van strategie (in overleg met no tube) om te kijken wat het beste aansloeg bij Lise.
De vaste voeding die we steevast een paar keer per dag voor haar neerzetten of laten "slingeren" door het huis heeft nog weinig haar interesse. Meer dan het afbijten van enkele stukjes chipitos gebeurt er eigenlijk niet. Omdat de vooruitgang in het verwerken van vaste voeding te langzaam gaat om binnen redelijke tijd van de sonde af te komen moeten we het dus vooral hebben van de purees: groentepuree (ze lust maar 1 smaak helaas), allerlei soorten gepureerd fruit, toetjes (vooral de calorierijke) en pap.
We merken dat de groentepuree nog steeds favoriet is. Ook kippenbouillon blijkt ze lekker te vinden, dat slurpt ze zeer gretig van het lepeltje naar binnen. Al het overige (en we hebben heel wat smaken en variaties geprobeerd) eet ze eigenlijk alleen met afleiding.
Soms zien we dan wel ineens verrassende dingen: een paar likjes van een vanille-ijsje wanneer de andere kindjes ook een ijsje eten. Een kuipje paturain waar ze haar tong in blijft steken om eraan te likken.
Een speculaasje bij de bakker waar ze daadwerkelijk stukjes van afbijt, even in haar mond houdt, en weer keurig (zonder kokhalzen!) naar buiten werkt. Doorslikken is echter nog een brug te ver.
De afgelopen 2 dagen heeft ze zo, met afleiding (zingen van liedjes etc) elke dag meer dan 450 gram van de lepel gegeten. Super goed. Toch hadden we het gevoel dat ze meer eet omdat wij zo grappig liedjes zitten te zingen dan dat ze er zelf naar taalt. Vandaag werd mijn gevoel bevestigd: het afleiden deed haar ook niks meer en ze duwde resoluut elke keer het bakje en de lepel weg.
Lise lijkt te voelen dat we in een overgangsfase zitten waarin er voor haar veranderingen zijn en het lijkt haar te frustreren. Zo heeft ze vandaag een aantal keer keihard haar hoofd tegen de grond gebonkt als iets niet lukte of ze haar zin niet kreeg. Dat doet ze anders nooit dus ik schok er wel van.
We hebben zojuist weer overleg gehad met no tube en we gaan de strategie veranderen: 3 dagen alleen maar eten voor haar neerzetten en haar negeren wat ze er ook mee doet. Wel zelf smakelijk ons eigen eten opeten in haar bijzijn. Even de druk van de ketel en kijken of ze, als ze echte honger gaat voelen, wel gaat eten. Ze maakt er nu een strijd van en zo trekken we allemaal aan het kortste eind. Waarschijnlijk heeft ze gewoon wat meer tijd nodig. No tube geeft aan dat we op dit moment echt niet van haar hoeven te verwachten dat ze eten heel leuk of lekker vindt, maar dat ze wel moet leren dat eten part of life is, net zoals in bad gaan, tanden poetsen en slapen.
Ze krijgt inmiddels (sinds zondag) nog maar 1/6 van haar oorspronkelijke sondevoeding, dus die honger verwachten we toch wel een beetje. Ze krijgt wel wat extra water omdat het warm is en ze ook weinig drinkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten